Alweer zandhappen, het moet niet gekker worden

Good evening alhier, we zitten met de deur open en de airco aan, en hier is het nu kwart voor negen 's avonds met uitzicht op de Mainstreet in Cortez. Ons Best Western Turqoise Inn is wat gedateerd maar alles is schoon en aanwezig. Gaat weer lukken. 
Vanochtend stonden we op terwijl de zon de Mittens al aan het opwarmen was, en ons uiteraard ook. Tuurlijk werd er weer een uitgebreid ontbijtbuffet genuttigd met uitzicht op de steenhompen. Helaas onze laatste blik op die jongens want na het uitchecken ging de neus naar de Mexican Hat, een steen die op een rots balanceert. Ben benieuwd wanneer die er afkukelt. In ieder geval niet vandaag. Bij de Hat rijden we een stuk onverharde weg in om er dichter bij te komen, fotograferen en draaien dan om. Daarbij schieten de chipmunks over de weg en verdwijnen in de struiken. Ons eerste wild van vandaag gespot. Van de Mexican Hat rijden we over de San Juan River brug naar een ander State Park, de Gooseneck's. Die heb ik ook nog niet eerder gezien en via een prachtige golvende en slingerende weg komen we bij een Fee Station waar we de ranger met $ 5,00 verblijden. Met de uitputtingsslag van Horseshoe Bend in het achterhoofd, vraag ik eerst of we moeten klimmen en hoever het is. Hij wijst over zijn schouder de parkeerplaats aan en verteld doodgemoedereerd dat het zeker 20 meter lopen is. Gerustgesteld parkeren we onze Jeep en bewonderen de Gooseneck's, een meanderende rivier. Het is prachtig, net als Horseshoe Bend maar dan meer slingers.  Geruime tijd later stappen we weer in, nu naar de Valley of the Gods. Ook voor mij nieuw en de weg daar naar toe is ook nu weer prachtig. Tussen bergen door, soms lijkt het alsof we er tegenaan gaan rijden, totdat we bij een zandweg komen met een verweerd bord. Daar start de Valley of the Gods Road. Wat doen we? De auto voor ons draait om, hij denkt dat het de moeite niet waard is. Wij, als ondernemende Nederlanders, wagen de stap en sturen de Jeep de zandweg op. Het is een brede zand/grindweg en best goed te rijden. We spreken af dat we zullen keren als het slechter wordt. Het wordt niet slechter, het wordt alleen maar mooier. De pad slingert en golft en er komt geen einde aan. De camera op het dashbord neemt alles op en tussendoor worden er stapels foto's gemaakt. Het is een geweldige ervaring, en dat 16 mijl lang, oftewel 25,7495 kilometers zand en grind, vandaar de titel "alweer zandhappen" want zodra je stopt voor foto's moet je even wachten tot de stof/zandwolk je voorbij is getrokken en is gezakt. De Jeep houdt zich kranig en brengt ons veilig naar de andere kant, en dat met een 34 graden Celsius. Dan gaat het weer verder over de verharde weg en in Bluff stoppen we bij een kleine diner, een wegrestaurantje voor een bord lekkere soep. (eigenlijk was de reden een volle blaas maar de soep was mooi meegenomen).
De reis wordt vervolgd over eindeloos lange wegen, soms kilometers lang en rechtuit, soms slingerend, door afwisselende landschappen. We rijden langs enorme rotsformaties in verschillende kleuren, van rood tot geel en licht creme, en over eindeloze prairies waar verdwaalde paarden en koeien rondstruinen. Prachtig.
Ons volgende doel is "4 Corners", het stukje waarbij je tegelijkertijd in 4 staten kunt staan, Arizona, Utah, Colorado en New Mexico. Mits je je handen en voeten tegelijkertijd gebruikt natuurlijk. Alleen is het zo verrottes heet en commercieel, dat we de rondgang maken door de 4 staten, de soevenirwinkeltjes bekijken, en vervolgens met 2 benen in 2 staten gaan staan. Wil je op het middelpunt van 4 staten staan, dan moet je in de rij in de brandende zon en mag je maximaal 3 foto's maken. De groeten. We hebben het gezien en zijn er geweest en zetten koers naar Cortez. Onze laatste stop voor vandaag, waar de heerlijke douche wacht.
We vinden ons hotel al snel, checken in en sjouwen onze spullen naar kamer 210 op de 1e etage. Gezien de tijd snorren we een restaurant in de buurt op wat een goede score heeft en kuieren daar naar toe. Een zalmpje later is de buitentemperatuur gezakt tot een bijna aangenaam niveau en zien we op een paar meter afstand van het trottoir een prairiehondje zijn  kop boven het zand uitsteken. Hij kijkt ons aan en wij kijken hem (of haar) aan, Trudy danst van plezier en ook dit beestje wordt vereeuwigd. Bij ons moet je naar de dierentuin en hier is het een plaag. Wij vinden het in ieder geval prachtig en komen helemaal gelukkig op de hotelkamer aan waar we de foto's en ons verhaal met jullie gaan delen.

Morgen staat de rit naar Durango op het programma, met de Mesa Verde en Mancos.

Voor nu houden wij het voor gezien, ronden af en zoeken straks ons bedje op.

Bye bye and see you tomorrow, I hope.


Alle foto's worden weer door elkaar gehusseld, dus zet ze alle 125 maar zelf op volgorde :)