Gelukkig weer veilig thuis

Deze titel is niet zomaar gekozen.  Maar dat zal ik vertellen.
​Op 23-6 stonden we relaxed op, we hadden tijd genoeg, boarding passen geprint en alles was al geregeld, inclusief de airport shuttle. Na een ontbijtje nestelden we ons in de lobby, in afwachting van het busje. Vandaag was het een keer niet zonnig dus dat kwam goed uit, we konden nu fatsoenlijk een lange broek aantrekken. De rit door het gruwelijk drukke Los Angeles, waar de ochtendspits nog niet voorbij was ging eigenlijk prima. De chauffeur kende alle binnendoorwegen. Hij zette ons netjes bij de KLMhal af. Wij schoven daar aan in de rij voor de 8 loketten waarvan er maar 4 bemand waren. Na ruim een half uur waren we dan onze koffers al kwijt. Airport assistence werd gewaarschuwd en dankzij de hulp waren we in een mum van tijd door de douane en werden we netjes bij Gate 157 gedropt. En daar begon het lange wachten. Geen internet en niks te beleven. Trudy is een bakkie koffie gaan scoren bij de Starbucks, die ze zo vol hadden gedaan dat ik uiteraard over mijn broek knoeide, auwch. Nu ben ik niet alleen bruin, maar ook plaatselijk rood. Om kwart over 12 land "ons" vliegtuig, spuugt een berg reizigers uit en stormt de schoonmaakploeg naar binnen. Om 10 over 1 mogen wij boarden, Wij mogen ivm de assistence als eersten naar binnen en lopen naar de stoelen 61B en C. Als de ijzeren pijp eindelijk gevuld is, komt ie tegen enen in beweging en worden we naar de startpositie geduwd. Maar het is zo verdullemes heet in dat ding. De airco spuwt alleen maar hete lucht uit. Heel hete lucht. Dan wordt omgeroepen dat er een technisch probleem is. Een of andere klep werkt niet, zodat motor vier niet gestart kan worden. Die moet op zijn beurt weer lucht leveren voor de andere drie motoren en de airco. We gaan uiteindelijk na anderhalf uur zweten terug naar de gate. Daar willen ze een externe airco aan het toestel hangen terwijl ze gaan proberen om de motoren met een of andere jetstarter aan de gang te krijgen. Tijdens de rit terug naar de gate openen ze de deuren van het toestel voor enige frissere lucht. Ze delen wat natte verfrissingsdoekje uit maar dat helpt allemaal niet echt veel. Het is zo heet dat ikzelf tot twee keer toe het gevoel heb eventjes weg te vallen. Bij de gate aangekomen blijkt de voorgestelde oplossing niet te werken en de externe airco verrekt het ook. Dan moeten we allemaal met bagage het vliegtuig uit en terug naar de vertrekhal. Geeft niks, daar is het tenminste koel. En chaotisch. We komen midden tussen de volgende groep terecht die op het volgende vliegtuig stond te wachten. Ik ga maar snel wat flesjes koud water kopen en dan wachten we maar weer. Om kwart voor vier mogen we weer inchecken, dus weer met paspoort en boardingpas door de securitycheck en het hete vliegtuig in. Het is nog niet echt afgekoeld maar hopelijk is het probleem getackeld en kunnen we veilig naar huis. Als iedereen uiteindelijk weer zit vastgesnoerd wordt de eerste motor gestart, dat lukt en om de beurt gaat de volgende lopen. Ze worden eerst op toeren gejaagd, dan lopen ze weer langzamer, en dat een paar keer, dus we zaten met gekruiste vingers. De airco kwam ook toen tot leven en de temperatuur werd beter. De gezagvoerder riep om dat alles OK was en we gingen vertrekken. Vervolgens ging alles goed en was het een rustige lange vlucht, zonder echte turbulentie. De landing ging ook vlotjes en om half drie USAtijd staan we stil bij de gate op Schiphol. De douane hier stelt niks voor, ze kijken amper naar je paspoort, hun onderlinge gesprek was denk ik te interessant. We wisselen de overgebleven dollartjes in (ja, ik had er zelfs nog over) en al snel komen de koffers aanrollen. Dan de hal in waar tot mijn verassing ook Astrid, Martijn en Nox staan te wachten. De thuisreis verloopt ook voorspoedig zonder files en dan zit de vakantie er al weer op. Gelukkig is alles goed gegaan, hebben veel gezien, niet te lange dagen gemaakt, genoten van onze Jeep Cherokee en ruim 4 weken lang in korte broek rondgeschuifeld. We hebben 4 weken lang zon en warmte gehad (soms wel eens een beetje te veel) en nu rest de grote klus om alle foto's en films in een handzame film te persen.

Ton